Dinlenmek Sandığımız Şey: Benim “Boş” Zaman Tuzaklarım

Herkesin kabul ettiği ve uygulandığında daha sağlıklı yaşayacağına inandığı bazı evrensel gerçekler var. Doğru beslenme bunun en belirgin örneği. Bu konudaki düşüncelerimiz, ister uygulayalım ister uygulamayalım, zihnimizde sağlam bir yer edinmiş durumda. Televizyon programlarından sosyal medyaya kadar her yerde, yıllardır irdelenen ve adeta bir sağlık formülü olarak sunulan bir mesele. Egzersiz yapmak, hayatımıza hareketi dahil etmek de öyle.

Peki ya dinlenmek? Özellikle de uykunun dışında, uyanık olduğumuz o zaman diliminde hakiki bir dinlenme nasıl mümkün olur?

Bize sunulanlar genelde uyku kalitesine odaklanıyor: Ortopedik yataklar, sihirli kumaşlar… Hepsi dinlenmek için kullandığımız güzel araçlar elbette. Ama benim asıl merak ettiğim, günün ortasında, enerjimin dibe vurduğu o anda, kendimi nasıl toparlayabileceğim. Ya da hafta sonu, “dinlenmek” için nihayet fırsat bulduğumda, o zamanı nasıl geçireceğim.

Bu soruların tek bir cevabı yok. Aslında, gözlerimizi kapatıp düşündüğümüzde bizi huzurlu ve dinç hissettiren her şey bir cevap olabilir: Meditasyon, doğada bir yürüyüş, hafif bir yoga akışı, masaj, tamamen sessiz geçirilen bir saat ya da mandala çizmek, boyamak…

Ancak ben kendi listemi hazırlamadan önce “dinleniyorum” zannettiğim anlarda devreye giren bir otomatik pilot fark ettim. 

Bahsettiğim o otomatik pilotun ayyuka çıktığı an, yorgun hissettiğimde telefonuma sarıldığım andı. Çünkü o an, bana “dinleniyormuşum” gibi geliyor. Ancak bu bir tuzak çünkü bedenim hareketsiz, belki fiziksel olarak bir rahatlama var ama bir süre sonra fark ediyorum ki dikkatim sürekli bir şeyden diğerine atlıyor. Zihnim, ekranın parlak ışığında daha da hızlanıyor. Kalktığımda, yorgunluğum geçmek bir yana, zihnimin içi daha kalabalık ve gürültülü olmuş oluyor. Bu, dinlenmek değil aslında, dikkatin sürekli bir yere çekildiği, bir tür “dijital hipnoz” hali. 

Ya da sürekli bir podcast veya müzik dinlemek… Bazen gerçek sessizlikten kaçmak için yaptığımı düşünmeye başladım. Kulağı sürekli bir melodiyle veya bir sesle doldurmak… Bu da bazen o “boş” alanı doldurduğu için dinlenmiş hissettirebiliyor beni ama aslında bir duyumu fazlasıyla yorduğumu düşünüyorum. 

Zihnim sorgulamaya başladığı an kendime kurduğum tuzaklar görünür oldu. Böylece, doğru dinlenmek üzerine düşünmek ve gerçekten ihtiyacım olan şeyin ne olduğunu fark etmek benim için bir farkındalık pratiğine dönüştü. Kendime sormaya başladım: 

• Şu an yaptığım şey, bana gerçekten enerji veriyor mu, yoksa sadece zaman mı dolduruyor?
• Bu aktivite, dikkatimi topluyor mu yoka dağıtıyor mu?
• Bu anın içinde tam olarak var mıyım, yoksa zihnim başka bir yerde mi?
• Dinlendirici bulduğum o küçük anları (sessiz kahve molası gibi) hayatıma nasıl daha sık dahil edebilirim? 

Belki siz de kendi “kaydırma” tuzağınızı ya da size iyi geldiğini keşfettiğiniz o küçük, kişisel dinlenme ritüellerinizi düşünmek istersiniz. Çünkü anladım ki doğru dinlenme, ihtiyaçlarımızı düşünmeden sadece bir şey yapmak için yapmak değil; ihtiyacımız olan şeyin ne olduğunu fark edip, ona göre hareket etmekmiş. Bu, bazen bedeni ve zihni besleyen bir aktivite, bazen de hiçbir şey yapmadan durabilme cesareti olabilir.