Ben hep öğrenmek istedim. Küçük bir çocukken dilediğim şey buydu: “Bağlantıları görebilmek istiyorum. Tüm bunların ne anlamı var? Ve nasıl bir araya geliyorlar? Bilmek istiyorum.”
Tutkuyla sevdiğim şeyin aslında “deneyimlemek” ve “deneyimleyerek öğrenmek” olduğunu daha sonra, “deneyimde derinleşmek” olduğunu ise çok sonra keşfedecektim.
Daha gençken sadece sevdiğim insanlardan, sevdiğim durumlarda öğrenirdim. Rahat etmediğim, pek de iyi hissetmediğim bir ortamda öğrenmeye karşı koyardım. Bu yüzden çok parlak olabilecekken son derece vasat bir öğrenci olarak geçirdim hayatımın ilk 20 yılını. Duygusal olarak olumsuz hissettiğim her ortamda kendimi kapatır, anlatılan şeye dikkatimi vermeyi reddederdim. Sonradan pedagojik kitaplar okudum ve öğrendim ki bir çocuk sevgisiz ortamda öğrenemezmiş, birey gibi hissetmeyen çocuk kendini kapatırmış. Gerçek öğrenme ancak sevgi ve saygının olduğu yerde olabilirmiş. Bu yüzden tüm derslerimde, tüm seanslarımda her türlü duyguya açık, kabullenici bir alan yaratmaya, şefkatle yaklaşmaya dikkat ediyorum. Bunu yapabilmek için kendi kendime:
– benim şefkate ihtiyacım var
– benim kabul edilmeye ihtiyacım var
– ben sevgi alanında öğrenebiliyorum
diye itiraf etmem, bunları sindirmem gerekti.
Bize kültürel/toplumsal olarak anlatıldığı gibi, “no pain no gain”, kırbaçla eğitim, başöğretmen tavrı, biat kültürü, babadan korkup yine aynı babaya sığınma devri -Geçti. Geçiyor. Bir takım topluluklar orada takılı kalmış olabilir, umudum, birkaç nesil sonra onların da bu sevgi alanında aramıza katılması. Ben bunun için çalışıyorum.
Bu yazının devamı var: Ben ne için çalışıyorum, aura nedir, titreşim ne anlama gelir, insanın elektromanyetik alanının önemi nedir ve tüm bunlar değişime nasıl hizmet eder – Anlatacağım. Ve merak ediyorum: Siz nasıl öğreniyorsunuz? Nasıl bir ortamda kendinizi öğrenmeye, gelişmeye açık hissediyorsunuz? Sizi özellikle motive eden bir şey var mı? Yorumlarda ve yazının devamında görüşmek üzere 🙂
