“İnsanlık olarak daha fazla İÇGÖRÜYE ihtiyacımız var!” demiştim. Bu satırları yazmaya başladığımda henüz yangınlar başlamamış, kötülüğün kamusallaştığını bu derece farketmemiştik belki. Şimdi, güncel olayların ışığında, söyleyeceklerim belki daha da önemli.
Budist öğretmenimiz Tenzin demişti ki, yaşamdaki amacımız ışığı göremeyenleri aydınlatmaktır. Bu ancak kendimizle çalışarak ve başkalarına destek olarak yapılabilecek bir şeydir. Ne demek kendimizle çalışmak, bunu nasıl yaparız? Hedefimiz farkındalığımızı artırmaktır. Bunun için herkesin yolu farklıdır: Bazısı dans ederek varır gideceği yere, bazısı oturarak, bazısı yazarak, bazısı konuşarak iletişim kurarak. Bize düşen sabırlı olmaktır, kendimize uygun tekniği bulana kadar denemeye devam etmektir.
Negatif insanları hayatınızdan çıkarın, diyorlar ya. Tamam, haklılar. Başedemiyorsak çıkarırız. Negatif insanlar merkezimizde kalmamızı engelliyorsa, evet çıkaralım. AMA! Köklendiğimizde, yeterince güçlendiğimizde, biraz negatiflik artık bizi aşağı çekemez olduğunda – görevimiz -negatif insanların hayatımızda kalmalarına izin vermek, ve onlara ışık olmaktır, esin olmaktır, pozitifin varolduğunu hatırlatmaktır. Hediyelere sahip insanlar olarak görevimiz, kendi hediyelerini farkedemeyen insanları olabildiğince şefkat alanında tutmak, destek olmaktır.
Ancak böyle değişir insan
Ancak böyle değişir toplum
Ancak böyle değişir düzen
Ve belki işimiz – ne diyelim, muhasebedir, işletmedir, temizliktir, sağlıktır, öğretmenliktir, ne olursa olsun işimiz -alanımızda ışık olmalıyız.
Işık olun! Kelebek etkisine güvenin. En küçük parçadan başlayın değiştirmeye ve yaşamın size içgörüye giden yolda destek olmasına şahit olun.
Tek çıkış budur: Işık olun, kendi bildiğiniz şekilde, kendi yolunuzda…
Işık olun!
