Kategori: yoga yazılarım

Doğum günümün yaklaştığı, otuzumu geçeli yıl olduğunu kabullenmeye başladığım bu günlerdeki ruh halime uygun, klişe bir giriş cümlesiyle başlamak istiyorum:

Sene 2009. Üniversitenin gerçek anlamda son günü – (benim için yalnızca ilk üniversitemin son günüymüş, o zaman bundan haberim yoktu). Bitirme projesinin jürisinden çıkıp, Hacettepe’nin şenliğine gitmiştik. Lisede bir takım şeylere tepki olarak hep erkek model kısacık kestirdiğim saçlarımı, üniversite boyunca yine başka bir takım şeylere tepki olarak hiç kestirmedim (Uçlara savrulanlar birleşin! :)) Kuaförden, para harcamaktan, tüketimden, “yüzeysel” bulduğum her şeyden neredeyse tiksinerek tamamen uzaklaşmıştım. Ama, o kadar kendine bakmayan, kendiyle barışamayan, bir bedeni olduğunu farketmeyen bana inat, saçlarım uzadıkça uzuyor, güzelleşiyordu.

O yıllarda, savurganlığın, şımarıklığın bolca gözlemlenebildiği bir (özel) üniversite hayatının içindeydim. Kozmetiğe, plastiğe, yapaya, yalana mahkum olmadan kendime, bedenime bakabileceğimi, kaygılandığım için değil neşe duyduğum için süslenebileceğimi henüz bilmiyordum. Bakım, makyaj, giyim denilen şeylerin, canlılara nasıl bedeller ödetilerek ayağımıza geldiğini, parlak plastik paketlerin asıl meselesini yeni yeni öğreniyordum. Öğrendikçe de onlardan uzaklaşmaya çalışıyordum ama elimde bir kılavuz, önümde bir rehber yoktu – yine plastik paketten hazır tavuk yiyordum, yine marketten alışveriş yapıyordum. Bir şeylerin çok yanlış olduğu hissi hep vardı.

Aslında doğru yanıt bendeymiş, herkesin gözünün kaldığı parıldayan uzun saçlarımdaymış. Kuaför yüzü görmemiş, kimyasallara bulanmamış, bebek şampuanıyla yıkadığım, arada bir kına yaptığım saçlarım. Doğru yolu o yıllarda bulur gibi olmuşum ama bir daha bulana kadar aradan neredeyse 10 yıl geçti 😀

Bizler büyük yalanların içinde yaşıyoruz. Bize “iyi, güzel, doğru” denilen birçok şey düpedüz zararlı. Bunu ne kadar vurgulasam azdır. Bir daha yazayım: Kim olduğu belli olmayan bir dış kaynak size reklamlarla gelip, “bu çok iyi, her şeyi halleder” diyorsa bilin ki büyük olasılıkla ZARARLI. Doğrudan sizin için zararlı olmasa bile başka canlılara zararlı.

Nasıl bir yalan sisteminin içinde bulunduğumuz hakkında yazmak isterdim, ama buraya sığmaz. O yüzden bugünlük temizlik ve kozmetik üzerinde duracağım.

Evlerde rutin olarak kullanılan, çok doğal karşılanan bir takım ağır kimyasalların nelere yol açtığını basit bir aramayla öğrenebilirsiniz. Kullandığınız deodoranların, makyaj malzemelerinin bedende ve gezegende ne gibi izler bıraktığını da. Ben size bir özet geçmek istiyorum:

• Kullanılması kesinlikle gerekli görülen, uğruna yer gök yıkılan, reklamları çekilen o DEODORAN denen nane var ya? Onun uzun süre etkili, içinde kanser yapan kimyasallar bulunmayan, maliyeti çok düşük, harika kokan bir halini EVDE YAPABİLİRSİNİZ (çok terliyorum, bana güvenin). Canınız uğraşmak istemezse hazır almak da mümkün, ama marketten değil, kim olduğu, ne yaptığı belli, televizyona reklam veremeyecek güzel insanlardan. Ben hala ismi lazım değil bir takım markalara paralar yedirip zehir almak istiyorum diyorsanız, karar sizin.
• Saçlar, saçlarımız. Onlar bizden yalnızca dengeli temizlik istediler. Gerisini kendileri hallediyorlar zaten. Kafa derinizin dengesi fena halde bozulduysa, kaşınıyor, yanıyor, pul pul dökülüyorsa ihtiyacınız KEPEK ŞAMPUANI DEĞİL. Saç yıkamak için üretilen, içinde çok güzel yağlar filan olan, harika doğal sabunlar var. Kurutmuyorlar, besliyorlar, güzelleştiriyorlar. İsmi lazım değil marketlere, güya “özel ürün” satan eczanelere para dökmekten bıkanlara ŞİDDETLE TAVSİYE.
• Sirke diyorum, karbonat diyorum. İnternet sirke ve karbonata güzellemelerle dolup taşıyor. Biz elimizin altındaki yararlı ve ucuz temizlik malzemelerini görmeyip marketten en kalın plastikten bi klorak şişesi alıyoruz, temizlik diye onu soluya soluya temizliğin kokusunu amonyak sanıyoruz. Niye yalan çok büyük anlıyor musunuz?
• Piyasadaki cafcaflı bulaşık deterjanıyla yıkanan bulaşıklarınız var ya? Onlar ANCAK 2 TON SUYLA filan arınabilirmiş, biliyor muydunuz? (Rakamı attım ama gerçekten bu kadar abartılı). Ya arkadaş ben doğayı korumayı geçtim kendimi korumaya çalışıyorum, ellerimi çatır çatır amansızca çatlatan o deterjan içeride neler yapıyor sizce? Bir araştırmaya göre boğaz enfeksiyonlarına bulaşıklardan kalan deterjan neden olabilirmiş. Ağır tahriş ediyor çünkü (elleri düşünün, boğaz iç doku, çok daha hassas). Deterjanı bıraktığımdan beri bir kere bile boğaz ağrımalı hasta olmadım – ki her kış iki kere olurdum önceden. Bazı şeyler çok açık bence.
• Çamaşırlar da aynen yukarıda yazdığım gibi. Yumuşatıcı denen kimyasal kokteylinin kokusu sanırım bağımlılığa benzer bir şey yapıyor, bırakıp da burnunuz normale döndükten sonra o yumuşatıcı parfümünün ne kadar ağır ve yapay olduğunu farkediyorsunuz çünkü. Reklamlara inanırsak, yüzyıllardır kül suyu gibi bugün akıldışı görünen malzemelerle yıkanmış çamaşırlar aslında pismiş, deterjanın icadından beri tertemizler 🙂 Yemiyoruz bunları.
• Krem seven herkesi aktardan aldıklarıyla evde güzelce yapabilecekleri, içine sevdikleri mis kokulu yağları koyabilecekleri kremler yapmaya, bu zevki yaşamaya davet ediyorum. Ay ben anlamam diyenler, küçük ve samimi üreticiden şaşmayın, büyük markalar yine = zehir.

Bu listeyi çok uzatabilirim ama aklımdan bu acayip geniş konuyu birkaç kerede yazmak var. Zehirden girip kapitalizmden çıkabileceğimiz, güzellikten girip kadınlıktan, şehirden, gıdadan bahsedebileceğimiz bir konu çünkü bu.

Uyanık olun. Yapabileceğiniz en iyi şey bu. Uyanık olun. Size sunulanları alışkanlıkla kabul etmeden önce düşünün. İçinizi bi yoklayın, rahat mı? Başka bir yolunu bulabilir misiniz? Kendinize ve tüm canlılara karşı daha saygılı, daha sevgili, daha şefkatli olabilir misiniz? Gücünüzü, paranızı, enerjinizi yararlı yerlere akıtabilir misiniz?

Konu bu kadar basit aslında.

ANDA OLMAK IV – dinliyorum

Konuşmuyorum. Konuşmuyorum. Dinliyorum. Aslında söylediklerini pek de dinlemiyorum. Ben meşgulum. Havayı koklamakla, sesinin müziğiyle, ellerinin ister istemez küçük hareketleriyle, başının etrafında titreşen ışıkla. Oradayım, bazen tam zamanlı, bazen gelgitli. Anlat. Anlat bana, daha da anlat.

Bir zamanlar insanları merak ederdim. Şimdi insanlığı merak ediyorum. Hayatlara iyi bakıyorum ve bazen elimi uzatıp parmaklarımın ucuyla dokunuyorum, yavaşça. Bazen yüzünüz aydınlanıyor, bazen suçlulukla gözlerinizi kaçırıyorsunuz, bazen alnınız kırışıyor beni anlarken.

Güzel değil mi? Beraber yapmak güzel.

…

Dinlemek, tam anlamıyla, hakkını vererek dinlemek, yoğun bir deneyim. Başkasını, kendini, dostunu, sevdiğini, sevmediğini, trafiği, rüzgarı dinlerken yalnızca dinlemek, dinleyerek anda kalmak mümkün. Sürekli konuşkan, yazışkan, bir şeyleri ifade halinde, arka planda car car televizyon, çıktıslı müzik, aynı muhabbet sakızları tekrar tekrar çiğnenip önümüze konar halde olmamızın nedenini Gündüz Vassaf çok güzel ifade etmiş, sindire sindire, dinleye dinleye bir okusanız ne güzel olur!

“Birbirimizi anlayamayacağımız korkusuyla, sözcükleri gereğinden çok fazla kullanıyoruz. Konuşmamanın, iletişim kurmayı reddetme anlamına çekilmesinden, kabalık olarak görülmesinden korkuyoruz.

Ayrıca, çok fazla konuşuyoruz.

Sessizlik bizi ürkütüyor.

Sessizliği denetleyemiyoruz.

Oysa sessizlikte, sezinlediğimiz ama tam tanımadığımız dürtülerimizin, özgürlüğün ve gelişigüzelliğin son noktası saklıdır. Sözcükleri kullanmakla, sessiz dünyaya kendi düzenimizi zorla kabul ettirmiş oluruz. Kendimizi güvende hissederiz. Sözcük kullanmamız, etrafı izleme, bilinmeyeni sorgulama, sözlü tanıma haritası olmayan şeyleri sözcüklerle kodlama eğilimimizden doğan bir gücün işaretidir. Sözcükleri kullanmakla, çevremizdeki şeylere sahip oluruz. Sahip olunca da kendimizi güçlü, her şeyi denetleyen bir konumda hissederiz.

Aymazlığımızın doruğu da budur işte. Başını kuma gömen devekuşundan farksız bir durum.

Birer ikame olarak sözcükler, kendimizi yaşama bırakmaktan alıkoyar, deneyimlerimizin önüne geçer.

Sözcükler bizi kör eder.”

Gündüz Vassaf’ın çok sevdiğim Cehenneme Övgü kitabından. Karşınıza çıkarsa takılın, takılı kalın, bırakın ufkunuz genişlesin.

Sessiz sevgilerimle.

Fotoğraf: Kamer Aslı Kelly

#ayyoga #zeynepvaizoglu #yoga #izmir

Öfkem her zaman yakıcı olmuştur. Yılan gibi sokuyorsun, dedi beni en iyi tanıyıp en çok sevenler. Uzun bir göz kararması anı, sonradan ağzımdan çıkanları hatırlayamama hali. Karşımda şokla donup kalmış insana bakıp, Ne dedim ki ben?! diye soruşum samimi. Öfke ilkel bir tutku, tehlike altındaki vahşi hayvanın mağarasını savunması, bilincin ve belleğin sahneden çekildiği, yalnızca korku ve şiddetin olduğu bir yer. Öfke bir yer olsaydı sivri, parlak siyah kayaların arasından lav nehirleri akar, gökyüzü griden kırmızıya çalardı; ve sonra İNCİNDİĞİN İÇİN SALDIRDIĞINI FARKETTİĞİN AN nehirler berrak suya döner, bulutlar tuttukları yağmuru bir anda bırakırdı. Gözyaşları. Öfkeden tek çıkış, saldırganlığın ardında kırgınlık olduğunu farketmek. Öfkeden tek çıkış, incinebilirliğinle tanışmak, yaraların derin kuyularında nöbet tutmayı bırakmak. Öfkeden tek çıkış, öfkenin merkezine inmek.